1- حضرت امام صادق (علیه السّلام) فرمودند: هر که حضرت امام حسین (علیه السّلام) را با معرفت به حق و مقام او زیارت کند، خداوند ثواب هزار حج پذیرفته و هزار عمره ی پذیرفته را برایش بنویسید و گناهان گذشته و آینده ی او را ببخشاید.
منبع : البحار ١٠٠/٢۵٧
2- حضرت امام صادق (علیه السّلام) فرمودند: بار خدایا! ای آنکه ما را ارج ویژه ای نهاده ای، و وعده شفاعتمان دادی، مرا و برادرانم و زائران پدرم حسین(علیه السّلام) را بیامرز، آنان که به خاطر نیکی و اطاعت ما، و به امید ثوابی که برای پیوند با ما قرار داده ای، و برای شاد کردن پیامبرت، اموال خود را در راه زیارت حسین (علیه السّلام) خرج کرده اند و بدنهایشان را به رنج افکنده اند.
منبع : البحار ١٠١/۵١
3- حضرت امام صادق (علیه السّلام) فرمودند: جایگاه قبر امام حسین (علیه السلام) درى از درهاى بهشت است.
منبع : کامل الزیارات، ص 271، باب 89، ح 1.
4- حضرت امام صادق (علیه السّلام) فرموده اند: هر کس به زیارت قبر امام حسین (علیه السلام) نرود تا بمیرد، ایمانش ناتمام و دینش ناقص خواهد بود به بهشت هم که برود پایین‌تر از مؤمنان در آنجا خواهد بود.
منبع : وسائل الشیعه، ج 10، ص 335
5- حضرت امام صادق (علیه السّلام) فرموده اند: زیارت امام حسین (علیه السلام) را ترک نکن و به دوستان و یارانت نیز همین را سفارش کن! تا خدا عمرت را دراز و روزى و رزقت را زیاد کند و خدا تو را با سعادت زنده دارد و نمیرى مگر با شهادت.
منبع : وسائل الشیعه، ج10، ص335
6- حضرت امام صادق (علیه السّلام) فرموده اند: هر کس که خدا خیر خواه او باشد محبت حسین (علیه السلام) و زیارتش را در دل او مى‏اندازد و هر کس که خدا بدخواه او باشد کینه و خشم حسین (علیه السلام) و خشم زیارتش را در دل او مى‏اندازد.
منبع : وسائل الشیعه، ج 10، ص 388/ بحارالانوار، ج 98، ص 76
7- حضرت امام صادق (علیه السّلام) فرموده اند: کسى که به زیارت قبر امام حسین(علیه السلام) نرود و خیال کند که شیعه ما است و با این حال و خیال بمیرد او شیعه ما نیست و اگر هم از اهل بهشت باشد از میهمانان اهل بهشت خواهد بود.
منبع : کامل الزیارات، ص 193/ بحارالانوار، ج 98، ص 4
8- حضرت امام صادق (علیه السّلام) فرموده اند: هر کس که امام حسین (علیه السلام) را در روز عاشورا زیارت کند بهشت بر او واجب مى‏شود.
منبع : اقبال الاعمال، ص 568
9- حضرت امام صادق (علیه السّلام) فرموده اند: کسى که شب عاشورا در کنار مرقد امام حسین (علیه السلام) سحر کند روز قیامت در حالى به پیشگاه خدا خواهد شتافت که به خونش آغشته باشد، مثل کسى که در میدان کربلا و در کنار امام حسین (علیه السلام) کشته شده باشد.
منبع : وسائل الشیعه، ج 10، ص 372
10- حضرت امام صادق (علیه السّلام) فرموده اند: شفاى هر دردى در تربت قبر حسین (علیه السلام) است و همان است که بزرگ‌ترین داروست.
منبع : کامل الزیارات، ص 275 / وسائل الشیعه، ج 10، ص 410
11- حضرت امام صادق (علیه السّلام) فرموده اند: سجده بر تربت امام حسین (علیه السلام) حجاب‌هاى هفتگانه را پاره مى‏کند.
منبع : مصباح التمهجد، ص 511/ بحارالانوار، ج 98، ص 135
12- حضرت امام صادق (علیه السّلام) فرموده اند: سجده بر تربت قبر امام حسین (علیه السلام) تا زمین هفتم را نور باران مى‏کند و کسى که تسبیحى از خاک مرقد امام حسین (علیه السلام) را با خود داشته باشد، تسبیح گوى حق محسوب مى‏شود، اگر چه با آن تسبیح هم نگوید.
منبع : من لایحضره الفقیه، ج 1، ص 268/ وسائل الشیعه، ج 3 ص 608
13- حضرت امام کاظم (علیه السلام) در ضمن حدیثى که از رحلت خویش خبر مى‏داد، فرمودند: چیزى از خاک قبر من برندارید تا به آن تبرک جویید؛ چرا که خوردن هر خاکى جز تربت جدم حسین (علیه السلام) بر ما حرام است، خداى متعال تنها تربت کربلا را براى شیعیان و دوستان ما شفا قرار داده است.
منبع : جامع الاحادیث الشیعه، ج 12، ص 533
14- حضرت امام موسی بن جعفر (علیه السّلام) فرمودند: کمترین ثوابى که به زائر امام حسین (علیه السلام) در کرانه فرات داده مى‏شود این است که تمام گناهان بخشوده مى‏شود. به شرط این که حق و حرمت ولایت آن حضرت را شناخته باشد.
منبع : مستدرک الوسائل، ج 10، ص 236، به نقل از کامل الزیارات، ص 138
15- حضرت امام رضا (علیه السّلام) می فرمایند: کسى که قبر امام حسین (علیه السّلام) را در کرانه فرات زیارت کند، مثل کسى است که خدا را زیارت کرده است.
منبع : مستدرک الوسائل، ج 10، ص250؛ به نقل از کامل الزیارات.‏
16- حضرت امام رضا (علیه السّلام) می فرمایند: ای پسر شبیب! اگر می خواهی برای چیزی بگریی،برای حسین بن علی (علیه السّلام) گریه کن؛ زیرا همان گونه که قوچ را سر می بُرند آن حضرت را سر بریدند و از افراد خانواده ی او هیجده مرد کشته شدند که در روی زمین نظیر نداشتند.
منبع : عیون أخبار الرِّضا(ع) 1/299
17- حضرت امام رضا (علیه السّلام) می فرمایند: بر کسی چون حسین، باید گریه کنندگان بگریند؛ زیرا که گریستن بر او گناهان بزرگ را می زداید. سپس حضرت فرمودند: چون ماه محرّم می رسید کسی پدرم (علیه السّلام) را خندان نمی دید. غم و اندوه بر او چیره بود تا آنکه ده روز می گذشت. روز دهم روز سوگواری و اندوه و گریه او بود و می فرمود: این روزی است که حسین (علیه السّلام) در آن کشته شد.
منبع : وسائل الشیعه 10/394
18- حضرت امام باقر (علیه السّلام) فرمودند: شیعیان ما را به زیارت قبر حسین بن علی (علیه السّلام) فرمان دهید؛ زیرا زیارت آن، روزی را زیاد می کند، عمر را دراز می گرداند و بدیها را دور می سازد.
منبع : البحار 101/4
19- حضرت امام باقر (علیه السّلام) فرمودند: اگر مردم مى‏دانستند که چه فضیلتى در زیارت مرقد امام حسین (علیه السّلام) است از شوق زیارت مى‏مردند.
منبع : ثواب الاعمال، ص 319؛ به نقل از کامل الزیارات.
20- حضرت امام باقر (علیه السّلام) فرمودند: شیعیان ما را به زیارت قبر حسین بن علی (علیه السّلام) فرمان دهید؛ زیرا زیارت آن، روزی را زیاد می کند، عمر را دراز می گرداند و بدیها را دور می سازد.
منبع : البحار 101/4
وضوی امام حسین(علیه السّلام)
21- حضرت امام حسین (علیه السّلام) وقتی وضو می گرفت رنگش پریده و پاهایش می لرزید.
علت این کار را پرسیدند فرمود: سزاوار است برای کسی که در مقابل خدای با جبروت ایستاده رنگش زرد شود و پاهایش بلرزد.
منبع: جامع الاخبار،ص76
نماز کنار قبر پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلّم)
22- شبی امام حسین (علیه السّلام) از خانه بیرون آمده کنار قبر جدّش رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلّم) آمد و فرمودند: «سلام بر تو باد ای پیامبر خدا! منم حسین فرزند فاطمه، منم فرزند و فرزند و نوه ی دختری تو در میان بازماندگانی که میان امت خود جا نهادی. ای پیامبر خدا! تو بر آنان گواه باش که مرا تنها گذارده حقم را تباه ساختند و حرمتم را شکستند، این شکوه من است به تو تا (روزی که) تو را دیدار کنم.» سپس برخاست و به نماز ایستاد، پیوسته در رکوع و سجود بود.
منبع: مقتل الحسین، ج1،ص186
عبادت امام حسین(علیه السّلام) از زبان دشمنان
23- درباره ی عبادت او مورّخان و دانشمندان، مخصوصا از گروه اهل سنت سخن ها گفته اند و حتی آنها که دشمن اهل بیت بودند در امر عبادت او رأی و نظری شگفت انگیز اعلام کردند. ابن اثیر می نویسد:
حسین که خدای او از او راضی باد فردی فاضل متدین و زیاد اهل روزه و نماز و حج و صدقه بود و همه کارهای خوب از او سر می زد.
عبدالله بن زبیر که در واقع، رقیب امام حسین(علیه السّلام)، فردی منافق، مدعی خلافت رسول الله، و دلش لبریز از کینه ی اهل بیت بود درباره ی عبادت حسین(علیه السّلام) می گفت: او فردی بسیار شب خیز برای عبادت و بسیار روزه دار در روزها بود. و آن روز که خبر شهادت او را شنید، شاید از یک نظر خوشحال شد که رقیبی از سر راه او برداشته شد، ولی از طرف دیگر گفت: «به خدا قسم او را کشتند، در حالی که او را شب ها برای عبادت قیامی بس طولانی بود و بسیاری از روزها روزه می داشت.»
عقّاد، دانشمند و نویسنده ی متأخر در کتاب خود به نام ابوالشهداء ( پدر یا سالار شهیدان) می نویسد: او اهل نماز بود. علاوه بر نماز های واجب نمازهای مستحبی بسیار می گزارد، زیاده روزه مستحبی می گرفت، همه ساله به حج خانه خدا می رفت مگر وقتی که به ناچار از او ترک می شد. و نمونه ی این سخنان در تاریخ زندگی او زیاد نوشته شده است.
منبع: در مکتب مهتر شهیدان،ص143
انفاق بعد از نماز
24- یک شب گدایی در خانه ی حسین را به صدا در آورد و با خود گفت: « آنکه به تو امید داشته باشد، ناامید بر نگردد.»
حضرت امام حسین(علیه السّلام) که در محراب خود مشغول نماز بود، با شنیدن صدای در، نمازش را کوتاه کرد و به پایان برد، آنگاه در را باز کرد. فقیری ژنده پوش و ضعیف را دید. به خانه برگشت و دو هزار درهم، که خرجی خانواده و خدمتکارها بود، به همراه دو دست لباس خودش را به او داد. با این حال از ناچیز بودن آنها نیز غذرخواهی کرد.
منبع: نفثة المصور، شیخ عباس قمی.
چهار نوع نماز عاشقانه
25- امام حسین (علیه السّلام) نماز را به راستی به صورت بی نظیری به پا داشت به گونه ای که مخصوص او بود و نه دیگری، در شبانه روز جاودانه عاشورا آن حضرت چهار نوع نماز خواند.
1- نماز وداع و آن نمازی بود که شب عاشورا پس از به تاخیر افکندن پیکار و مهلت خواستنش از دشمن به پا داشت.
2- نماز نیمروزی که به صورت نماز خوف به سبک ویژه ای جز نمازهای خوفی که در منزلگاه «عسفان» و «ذات الرقاع» و «بطن النخل» خواند، به پا داشت که در آن برخی از یاران پاکباخته اش هدف تیرهای دشمن کینه توز و تجاوزکار قرار گرفته، به شهادت رسیدند.
3- روح و جان نماز را با آوردن اسرار و افعال و چگونگی و کلمات آن به صورت تمام عیار به پا داشت.
4- و نماز مخصوصی که تکبیرة الاحرام، قرائت، رکوع، سجود، تشهد و سلام ویژه ای داشت. نمازی که تکبیر آن را به هنگام فرود آمدن از مرکب سر داد و قیام آن را به هنگامی که پس از افتادن بر خاک به روی پای خویش ایستاد به جا آورد و رکوع آن را به هنگامی که از شدت زخم و خونریزی بر خاک می افتاد و برمی خاست انجام داد و قنوت آن را با آخرین دعای روح بخش و آخرین نیایش ملکوتی اش در واپسین دقایق زندگی زمزمه کرد که: « خدای من! ای خدایی که مقامت بس والا و بلند مرتبه است و خشم و غضبت بر بیدادگران بسیار شدید، نیرویت از هر نیرویی بالاتر است. ای خدایی که از تمامی مخلوقات بی نیازی. و در کبریا و عظمت فراگیر. و به آنچه بخواهی توانا. بار خدایا! ما خاندان و فرزندان پیامبر محبوب و برگزیده تو هستیم که اینان با ما از راه فریب و حیله وارد شدند و دست از یاری ما کشیدند و ما را که برای حق و عدالت به پا خاستیم به شهادت رساندند.» و سجده آن را با نهادن چهره پرفروغش بر خاک گلگون کربلا انجام داد و تشهد و سلام آن را با خروج روح بلندش از پیکر غرق به خونش ادا کرد و بالاخره سر از سجده نماز برداشتن را، با اوج گرفتن سربریده اش بر فراز نیزه ها و تعقیب نمازش را هم با برخی دعاها و اذکار و سوره مبارکه کهف که از فراز نیزه ها تلاوت کرده، به گوش ها می رساند.
منبع:بحارالانوار،ج45،ص121 و 188
نماز، محبوب حسین(علیه السّلام)
26- نمازگزار باید اسرار نماز را دوست داشته باشد، دوست نماز باشد، نه نمازخوان باشد. حضرت سیدالشهداء (علیه السّلام) به ابوالفضل(علیه السّلام) فرمودند: « به این قوم بگو امشب را که عاشورا است به من مهلت بدهند برای اینکه خدای سبحان می داند انی اُحِبُّ الصَّلوةَ لَه؛(1) که من نماز را برای رضای خدا دوست دارم، نماز محبوب من است، من نماز را دوست دارم و می خواهم از دوستم وداع کنم.»
از امام سجاد(علیه السّلام) بیان شده: « اِذا صَلَّیتَ صَلِّ صَلوةَ مودّع»(2) وقتی نماز می خوانید مثل آن کسی باشید که می خواهد نماز را وداع کند زیرا ممکن است اجل نگذارد به نماز بعدی برسید.
با توجه به این نکته که ائمه(علیهما السّلام) الگوهای پایدار و مبین عبادت می باشند توصیه های اینان در همیشه ی تاریخ اسلام چراغی فرا راه مسلمین خواهد بود تا در لحظات کامیابی و ناکامی شدت و صحت، سرّا و ضرّا، همواره خداوند را به یاد داشته و ختم تمامی امور را منوط به رای و مصلحت پروردگار ببینند و خدای متعال را حاضر و ناظر بر کلیه ی عمال بدانند. با عنایت به این مساله در می یابیم که چگونه است که عابدترین عابدان عصر سلطه ی اموی حضرت (علیه السّلام) وقتی نماز می خواند با آن همه مقامات معنوی چنان در پیشگاه ذات اقدس الهی حاضر می گردد که گویی این آخرین نماز اوست.
(1): مقتل الحسین،مقرم،ص256
(2): شیخ صدوق، ص44
شب معراج
27- در عصر تاسوعا، لشکر عمر سعد طبق دستور عبیدالله زیاد حمله کردند. و همان شبانه می خواستند با حسین(علیه السّلام) بجنگند، حسین به وسیله ی برادرش ابوالفضل العباس(علیه السّلام) از اینها می خواهد که یک شب را مهلت بدهند، می گوید: برادر جان به اینها بگو همین امشب را به ما مهلت بدهند. من فردا می جنگم من اهل تسلیم نیستم، می جنگم اما یک امشب را به ما مهلت بدهند فردا (وقت غروب بود) بعد برای اینکه گمان نکنند که حسین می خواهد دفع الوقت بکند این جمله را گفت: برادر! خدا خودش می داند که من مناجات با او را دوست دارم. من می خواهم امشب را به عنوان شب آخر عمرم با خدای خودم مناجات بکنم و شب توبه و استغفار خود قرار بدهم. آن شب عاشورا اگر بدانید چه شبی بود! معراج بود یک دنیا شادی و بهجت و مسرّت حکمفرما بود. در آن شب خودشان را پاکیزه می کردند، خیمه ای بود به نام خیمه تنظیف کسی داخل خیمه بود و دو نفر دیگر بیرون خیمه ایستاده و نوبت گرفته بودند. یکی از آنها که ظاهرا بریر است با دیگری شوخی و مزاح می کرد دیگری به او گفت: امشب شب مزاح نیست! او گفت اساسا من اهل مزاح نیستم؛ ولی امشب شب مزاح است. وقتی دیگران آمدند این توابین و مستغفرین را دیدند می دانید درباره شان چه گفتند؟ پس از آنکه از کنار خیمه های حسین(علیه السّلام) گذشتند گفتند( دشمن این حرف را می گوید) : لَهُم دَوِیُّ کَدَوِیِّ النَّحلِ ما بَینِ راکِعِ وَ ساجِدِ.(1)
مثل اینکه انسان از کنار کندوی زنبور عسل گذشته باشد صدای زمزمه زنبورها چگونه بلند است؟
این صدای زمزمه حسین و اصحابش به ذکر و دعا و نماز و استغفار اینگونه بلند بود.
امام حسین(علیه السّلام) می گوید: من امشب را می خواهم شب توبه و استغفار خودم قرار بدهم (می خواهد شب معراج خودش قرار بدهد) آن وقت آیا ما نیازی به توبه نداریم؟ آنها نیاز دارند و ما نیازی نداریم؟! با این وضع به سر برد با حال عبادت به سر برد به کارهای خود و اهل بیتش رسیدگی کرد و در آن شب بود که خطابه ای غرّا را برای اصحاب خودش قرائت کرد.(2)
(1): دمع السجوم، ص118
(2): گفتارهای معنوی،ص130
تا صبح در حال عبادت
28- «ضحاک بن عبدالله» می گوید: شب عاشورا امام حسین(علیه السّلام) و یارانش تا صبح در حال نماز و استغفار و دعا و زاری بودند.
منبع: نفس المهموم،ص104
موذن امام
29- پس از محبت و پذیرایی امام از حر و سپاهیان او و استراحت مختصر حرّ، موقع ظهر و وقت نماز فرا رسید امام به «حجاج بن مسروق» موذن مخصوصش فرمود: « اَذِّن یَرحَمُکَ اللهُ وَ اَقِم لِلصَّلوةِ نُصَلِّی؛ خدا رحمت کند اذان و اقامه بگو تا نمازتان را بخوانیم.»
حجاج مشغول اذان گردید، امام به «حر» فرمود: تو نیز با نماز می خوانی یا مستقل و با سپاهیانت می خوانی؟
عرضه داشت: نه، ما هم با شما و در یک صف به نماز می ایستیم.
امام در جلو و یارانش و «حر» و سپاهیانش در پشت سر آن حضرت ایستادند و نماز ظهر را با آن حضرت به جای اوردند.
(1): سخنان حسین بن علی7،ص101
اولین شهید نماز در جبهه کربلا
30- عموم مورخین گفته اند که: سعید بن عبدالله حنفی، سینه و سر و صورت خود را سپر آن حضرت و یاران او قرار داد تا نماز بخوانند و چون زخم ها بر بدن او فراوان شد و نتوانست روی پای خود بایستد بر زمین افتاد و در حالی که می گفت: « خدایا! ایشان را همانند قوم عاد و ثمود از رحمت خویش دور گردان و پیامبرت را از طرف من درود فرست و این درد و زخمی را که به من رسید به او ابلاغ فرما؛ که هدف من در این کار یاری فرزند پیامبر تو بود.» آنگاه روی خود را به سوی امام حسین (علیه السّلام) کرد و عرض کرد: «آیا به عهد خود وفا کردم؟» امام حسین(علیه السّلام) فرمودند: « آری! تو در بهشت پیش روی من هستی.» به دنبال این سخن بود که روح از بدن او پرواز کرد و در بدن او سیزده تیر مشاهده کردند و این غیر از زخم ها و ضربه های دیگری بود که بر او وارد شده بود. رضوان الله و سلامه و برکاته علیه و علی من استشهد معه.
منبع: زندگانی امام حسین، سید هاشم محلاتی،433
نماز خوف در صحرای کربلا
31- نماز خوف مثل نماز مسافر دو رکعت است نه چهار رکعت. یعنی انسان اگر در وطن هم باشد باز باید دو رکعت بخواند، برای اینکه مجال نیست و در آنجا باید مختصر خواند، چون اگر همه به نماز بایستند وضع دفاعی شان به هم می خورد. سربازان موظف هستند در حال نماز نیمی در مقابل دشمن بایستند و نیمی به امام جماعت اقتدا کنند امام جماعت یک رکعت را که خواند صبر می کند تا آنها رکعت دیگرشان را بخوانند بعد آنها می روند پست را از رفقای خودشان می گیرند در حالی که امام همینطور منتظر نشسته یا ایستاده است سربازان دیگر می آیند و نمازشان را با رکعت دوم امام می خوانند. حضرت اباعبدالله (علیه السّلام) چنین نماز خوفی خواند، ولی وضع ابا عبدالله(علیه السّلام) یک وضع خاصی بود؛ زیرا چندان از دشمن دور نبودند. لهذا آن عده ای که می خواستند دفاع کنند نزدیک اباعبدالله ایستاده بودند و دشمن بی حیای بی شرم حتی در این لحظه هم آنها را راحت نگذاشت در حالی که اباعبدالله مشغول نماز بود دشمن شروع به تیراندازی کرد، دو نوع تیر اندازی هم تیر زبان که یکی فریاد کرد: حسین! نماز نخوان، نماز تو فایده ای ندارد! تو بر پیشوای زمان خودت یزید، یاغی هستی، لذا نماز تو قبول نیست!
و هم تیرهایی که از کمان های معمولی شان پرتاب می کردند یکی دو نفر از صحابه ابا عبدالله که خودشان را برای ایشان سپر قرار داده بودند روی خاک افتادند. یکی از آنها سعید بن عبدالله حنفی به حالی افتاد که وقتی نماز ابا عبدالله تمام شد دیگر نزدیک جان دادنش بود، آقا خودشان را به بالین او رساندند وقتی به بالین او رسیدند او جمله ی عجیبی گفت، عرض کرد: یا ابا عبدالله! اَوَفَیتُ؟ آیا من حق وقا را به جا آوردم؟ مثل اینکه هنوز هم فکر می کرد که حق حسین آنقدر بزرگ و بالاست که این مقدار فداکاری هم شاید کافی نباشد این بود نماز اباعبدالله در صحرای کربلا.
(1): گفتارهای معنوی،ص 102
اقامه نماز
32- اقامه ی نماز اشاره به این است که نه تنها خودشان نماز می خوانند بلکه کاری می کنند که این رابطه ی محکم با پروردگار همچنان و در همه جا برپا باشد. در زیارت نامه امام حسین (علیه السّلام) می خوانیم. «گواهی می دهم که با کشته شدنت نماز را برپا کردی.» و در زیارت مخصوص آن حضرت آمده است که سلام بر تو ای فرزند گرامی پیامبر! گواهی می دهم که تو نماز را آن چنان که حقیقت آن می باشد به پا داشتی و زکات را پرداختی و به حق و حقیقت فرا خواندی و از تباهی و ناپسندی ها نهی کردی و قرآن را چنانکه باید تلاوت نمودی و در راه خدا چنانکه شایسته بود جهاد کردی. او به راستی نماز را به صورت بی نظیری به پاداشت، به گونه ای که مخصوص او بود و نه دیگری.
منبع: بحارالانوار،ج100،ص293
امام حسین (علیه السّلام) و فرمان اذان به فرزندش
33- در روایت آمده است: هنگام ظهر فرا رسید (دو سپاه آماده شدند که به امامت امام حسین(علیه السّلام) نماز جماعت بخوانند). امام حسین (علیه السّلام) به پسرش – امام سجاد و یا حضرت علی اکبر (علیهما السّلام)– فرمود: اذان و اقامه بگو. وی اذان و اقامه گفت و سپس نماز خواندند.
نماز در روز عاشورا
34- در عصر تاسوعا، امام حسین (علیه السّلام) به برادرش عباس فرمودند: اگر بتوانی که لشگر دشمن را برگردانی و امروز جنگ نشود، چنین کن تا امشب برای پروردگارمان نماز بخوانیم؛ زیرا او می داند که من نماز و تلاوت قرآن را دوست دارم.
منبع: لهوف،ص12
سفارش امام حسین (علیه السّلام) به خواهرش زینب
35- امام حسین (علیه السّلام) هنگام وداع در روز عاشورا به زینب کبری(علیها السّلام) فرمودند: ای زینب، خواهرم! در نماز شب مرا فراموش مکن.
منبع: زینب کبری، للنفدی، ص50
نماز ظهر عاشورا
36- بسیاری از یاران باوفای شهید کربلا، امام حسین(علیه السّلام)، به خاک و خون غلتیده و به شرف شهادت مایل آمده بودند. « ابوثمامه صیداوی» یکی از فداکاران و یاوران امام شهید (علیه السّلام)- متوجه شد که وقت نماز ظهر فرا رسیده است. بی درنگ به حضور امام حسین(علیه السّلام) شتافت و گفت: « یا ابا عبدالله! جانم فدایت باد، می بینم که این دشمنان بی دین، دست به نبردی سخت زده اند، اما به خدا سوگند من نمی گذارم تو کشته شوی، مگر این که پیش از تو به خون درغلتم! اینک دوست دارم، که این آخرین نماز ظهر را با شما به جای آورم». امام حسین(علیه السّلام) سر به آسمان فراز کرد و چون دید هنگام نماز فرا رسیده، فرمودند: « ای ابوثمامه! از نماز یاد کردی. خداوند تو را در صف نمازگزاران قرار دهد. سپس فرمودند: از این گروه بخواه تا دست از جنگ بردارند، زیرا ما می خواهیم اقامه نماز کنیم.»
در این هنگام یکی از سربازان سپاه یزید، با صدای بلند و گستاخانه و بی شرمانه فریاد برآورد: « نماز شما مقبول درگاه خداوند نیست!» . « زهیر بن قین» و «سعید بن عبدالله» که چنین دیدند، پیش روی حضرت ایستادند، تا امام بتواند نماز ظهر را به جا آورد. آن دو بزرگوار وجود خود را سپر تیرها و نیزه ها ساختند و امام حسین (علیه السّلام) در آن هنگامه ی خون و شمشیر، با تعداد اندکی که از یاران بی نظیرش باقی مانده بود، به اقامه ی نماز خوف پرداخت.
منبع: منتهی الامال،ج1،ص420
نماز خواند حرّ پشت سر امام حسین(علیه السّلام)
37- بعد از این که حرّ بن یزید ریاحی، جلو امام حسین (علیه السّلام) را گرفت و در جایی نگاه داشت، وقت نماز رسید. امام(علیه السّلام) خواست با یارانش نماز بخواند، حجاب بن مسروق جعفی اذان ظهر را گفت. امام قبل از نماز بین دو لشکر ایستاد رو به سپاه حرّ کرد و اتمام حجّت نمود و خطبه ای خواند. پس از اتمام خطبه و خواندن اذان ظهر، امام به حرّ فرمود: شما با اصحابت نماز بخوان و من هم با اصحاب خود. حرّ گفت: نه شما نماز بخوان و ما پشت سر شما نماز می خوانیم، هر دو سپاه به امام حسین(علیه السّلام) اقتدا کردند و نماز ظهر را خواندند. و نتیجه این نماز رستگاری حرّ و بازگشتش به سوی امام بود.
منبع: سوگنامه ی ال محمّد،ص218
هر شبانه روز هزار رکعت نماز
38- شخصی از امام زین العابدین(علیه السّلام) پرسید: چرا پدر تو امام حسین(علیه السّلام) فرزندان اندک داشت؟
امام سجاد (علیه السّلام) فرمودند: همین قدر که داشت، تعجب آور بود، زیرا پدرم در هر شبانه روزی هزار رکعت نماز می گذارد، و در شب عاشورا امام حسین(علیه السّلام) و یارانش تا صبح مناجات و ناله می کردند، و زمزمه ی ناله ی آنها همچون آوای بال زنبور عسل، شنیده می شد، جمعی در رکوع و جمعی در سجده، و گروهی ایستاده و بعضی نشسته مشغول عبادت بودند. در آن شب سی و دو نفر از سپاه عمر سعد که گذارشان به خیمه های حسین(علیه السّلام) افتاد، به آن حضرت پیوستند.(1) از مناجات امام حسین(علیه السّلام) در لحظات آخر عمر است: « بر تقدیر تو صبر می کنم پروردگار من! معبودی جز تو نیست ای پناه پناه آورندگان!»(2)
(1): لهوف، سید بن طاووس،ص94
(2): اسرار الشهادة، ص423
39- حضرت امام رضا (علیه السّلام) می فرمایند: کسى که قبر امام حسین (علیه السّلام) را در کرانه فرات زیارت کند، مثل کسى است که خدا را زیارت کرده است.
منبع : مستدرک الوسائل، ج 10، ص250؛ به نقل از کامل الزیارات.‏
40- حضرت امام رضا (علیه السّلام) می فرمایند: ای پسر شبیب! اگر می خواهی برای چیزی بگریی،برای حسین بن علی (علیه السّلام) گریه کن؛ زیرا همان گونه که قوچ را سر می بُرند آن حضرت را سر بریدند و از افراد خانواده ی او هیجده مرد کشته شدند که در روی زمین نظیر نداشتند.
منبع : عیون أخبار الرِّضا(ع) 1/299
41- حضرت امام رضا (علیه السّلام) می فرمایند: بر کسی چون حسین، باید گریه کنندگان بگریند؛ زیرا که گریستن بر او گناهان بزرگ را می زداید. سپس حضرت فرمودند: چون ماه محرّم می رسید کسی پدرم (علیه السّلام) را خندان نمی دید. غم و اندوه بر او چیره بود تا آنکه ده روز می گذشت. روز دهم روز سوگواری و اندوه و گریه او بود و می فرمود: این روزی است که حسین (علیه السّلام) در آن کشته شد.
منبع : وسائل الشیعه 10/394
42- حضرت امام باقر (علیه السّلام) فرمودند: شیعیان ما را به زیارت قبر حسین بن علی (علیه السّلام) فرمان دهید؛ زیرا زیارت آن، روزی را زیاد می کند، عمر را دراز می گرداند و بدیها را دور می سازد.
منبع : البحار 101/4
43- حضرت امام باقر (علیه السّلام) فرمودند: اگر مردم مى‏دانستند که چه فضیلتى در زیارت مرقد امام حسین (علیه السّلام) است از شوق زیارت مى‏مردند.
منبع : ثواب الاعمال، ص 319؛ به نقل از کامل الزیارات.
44- حضرت امام باقر (علیه السّلام) فرمودند: شیعیان ما را به زیارت قبر حسین بن علی (علیه السّلام) فرمان دهید؛ زیرا زیارت آن، روزی را زیاد می کند، عمر را دراز می گرداند و بدیها را دور می سازد.
منبع : البحار 101/4
www.ez12.persianblog.ir
با تشکر از انتخاب شما
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
