688 - 709جری - دیده به جهان گشود.پس از کسب و تحصیل علم

به شعر و شاعری روی آورد و قریحه خود را در دربارها و در خدمت مدح

و ستایش پادشاهان قرار داد.

اشعار سلمان و معنی ارزش چندانی ندارد ولی زیبایی

اواستحکام و استفاده شعر او ر لطیف کرده است . در قصیده سرایی مهارت داشت.

علاوه بر این به شیوه شاعران قصیده سرای گذشته مانند سنایی ،

انوری و خاقانی نظر داشته است.شاعر مدیحه سراغزلیات فصیح

او امیختگی عشق و عرفان است که تا حدی به اشعار

سعدی میماند .

 ای آنکه تو طالب خدایی به خود آ

از خود بطلب کز تو جدا نیست خدا

کاقرار نمایی به خدایی به خدا

*****

دی دیده به دل گفت که چرا پر خونی؟

ز آن سلسله زلف چرا مجنونی؟

آخر تو ندیده‌ای، چرا پر خونی؟

*****

آن یار که بی نظیر و بی مانند است

عقل و دل و جان به عشق او در بند است

بر خاک نشاند و جان بدین خرسند است

*****

دیشب سر زلف یار بگرفتم مست

کز دست من دلشده چون خواهی رست

تا با تو نگیردم کسی دست به دست

*****

در وصف لبت نطق زبان بسته بود

پیش دهنت پسته زبان بسته بود

پیوسته به قصد سرمیان بسته بود

*****

خود را شده غرق خون توانم دیدن

عالم همه سرنگون توانم  دیدن

من جای تو بی تو چون توانم دیدن؟

*****

*****

تا کی پی هر نگار مهوش، سلمان،

گردی چو سر زلف مشوش، سلمان؟

زلفش به کف آر و خوش فروکش سلمان

*****

از کوی مغان نیم شبی ناله ی نی خاست

زاهد به خرابات مغان آمد و می خواست

ما پیرو آن راهروانیم که نی را

هردم بنمایند به انگشت ره راست

من کعبه و بتخانه نمی دانم و دانم

کانجا که تویی قبله ی ارباب دل آن جاست

ای آن که به فردا دهی امروز مرا بیم

رو بیم کسی ده که امیدیش به فرداست

بسیار مشو غره بدین حسن دلاویز

کاین حسن دلاویز تو را عشق من آراست

جمعیت حسنی که سر زلف تو دارد

از جانب دلهای پراکنده ی شیداست

عشق تو ز سلمان دل و جان و خرد وهوش

بربود وکنون مانده و مسکین تن تنهاست