مثل همه ی آدمهای روی زمین زندگی روزانه ام را می گذرانم ولی نه دقیقن مثل همه ی آدمها. تمام روز را به تو فکر می کنم و تمام شب را به یاد تو می خوابم زندگی جالبی شده است برایم روزها و شب ها طور دیگری شده اند. حالا دیگر تنهایی ام کمتر شده است احساس می کنم تو در کنارم هستی و هر کاری که می کنم تو آنجایی. دوست دارم همه ی این زندگی با تو باشد که بدون تو می دانم جز تاریکی و سیاهی چیز دیگری نیست.

گل که می چینم به یاد تو هستم و با خود می گویم کاش تو هم بودی و تو هم گلهایی را که دوست داشتی می چیدی.حتا غذا خوردن وخوابیدن و بیدار شدنم را با تو دوست دارم و حالا با یاد تو لذت می برم. تو شاید باورت نشود نمی دانم شاید تو هم اینگونه هستی.

تمام زندگی ام را سختی کشیده ام به کسی کاری نداشته ام و کسی را آزار نرسانده ام حالا می خواهم از زحمتی که کشیده ام لذت ببرم شاد باشم و بخندم. ترا دیده ام و ترا شناخته ام شاید تو خود در گوشه های قلبم بوده ای که اینگونه انگار ترا همیشگی داشته ام و به یاد تو بوده ام. حالا دیگر تو را یافته ام و به انتظار نشسته ام که بیایی و دستانم رادر دستان گرم خویش بگیری و برایم زندگانی را زمزمه کنی.

صدای پرندگان در باغ پیچیده است و صدای اره موتوری که گوش آدم را کر می کند و بیرحمانه درختان را سر می زند نیز به گوش می رسد. این صداها در گوشم می پیچند و من در میان باغ بر روی کنده ی درختی نشسته ام به سبزی هایی که کاشته ام می نگرم که هر روز سبز تر می شوند و به گلهای وحشی قشنگی که در هر گوشه ی باغ روییده  می نگرم. به گلهای سپید درختان آلوچه می نگرم که سپید سپید تمام شاخه هایش را در بر گرفته اند و بهار را در من زنده می کنند. صدای مرغها . خروسها و غازها نیز برای خودش زیباست. اما میان این همه زیبایی و هیاهو من در ذهنم فقط به تو فکر می کنم و هیچکدام اینها نمی تواند یاد تورا از ذهنم دور کند.

این هم قسمتی از زندگی ست و زیبایی خاص خودش را دارد و من چه لذت می برم با  یاد تو.........

این روزها بوی بهار همه جا را گرفته است و همه جا می شود بهار را حس کرد. امروز به کوه رفتم تا هم مقداری قدم بزنم .به چشمه ی بالای کوه بروم آب گوارایی بنوشم و مهم تر از همه می خواستم گل بنفشه ی کوهی بچینم که این روزها عطرش همه جا را گرفته است و عطرش انسان را مست می کند .

وقتی در کوه قدم می زنی همه جا گلهای رنگارنگ را می بینی گلهای زرد. آبی . بنفش همه جا را پوشانده است مخصوصا گلهای صورتی قشنگی که در دره ها روییده و بیشتر درسنگها رشد کرده. آدم لذت می برد از این همه زیبایی.

همینطور که قدم می زدم به یاد یک ماه پیش افتادم. یک ماه پیش هم قدم میزدم اما در ساحل و درکنار تو. امروز تنهایم و با تنهایی خویش قدم می زنم. با یاد تو آواز می خوانم و گلهای زیبای بنفشه می چینم. این گلها دم کرده اش را خیلی دوست دارم. چقدر جای تو خالی ست باورت نمی شود چقدر دوست داشتم تو هم بودی و با هم به کنار چشمه ی قدیمی می رفتیم.آبی می نوشیدیم و شاید هم با هم چای دم می کردیم و می خوردیم.

یاد تو با من هست. با یاد تو خوشم و اینجا در میان کوه کنار چشمه نشسته ام و به یاد تو هستم. گلهای بنفشه کوهی را به تو تقدیم می کنم و به این امید که روزی با هم به کوه برویم و گلهای بنفشه ی کوهی بچینیم در کنار چشمه نشسته و چای بخوریم. 

مرا ببر به آن کرانه ای که باز

سکوت مرغهای عشق هم

بهانه ای ست

برای دستهای پر نیاز من

مرا ببر به خانه ای که پشت کاج سبز قصه هاست

درون جنگل خیال ماست

به سان قصه ی سکوت ماست

همان شکسته قصه ای که یادگار پیر شهر ماست

مرا ببر به ازدحام باد و مه

برای ابرهای تیره ی زمان

برای خاک بی نشان

که در میان صخره های این کویر

مرا صدای می زنند

مرا ببر به اوج لذت خودت

که من بدون روی تو

ترانه خوان روسیاهی شبم

ترانه ی صداقت از گلوی زخم دار من

به آسمان نمی رود

مرا ببر به آن زمان که هیچکس نبود

که هیچکس ترانه ای نگفته بود

و عاشقی به روزگار ما نبود

ولی در آن زمان

من عاشق تو بودم و ترانه های سرخ را

برای خنده های آسمانی ات

سروده بودم از نگاه شرمسار تو

مرا ببر به سوی آن کسی

که در درون آبی زلال آب هاست

و رنگ چشمهای تو نشانه ای از آن صفاست

برای خسته ای چو من

که خسته مانده ام برای دیدنت

به آسمان قسم

که تو میان آسمان نشسته ای

ستاره ی منی

سرشک چشمهای من

نیاز آسمانی من است

مرا ببر به اوج لذت خودت

که بی تو من

ترانه خوان آسمان خسته ام

و هیچکس برای من ترانه سر نمی کند

ولی دلم برای دیدنت

همیشه روز و شب

همیشه هر کجا

پر از غم است و باز

من آسمان دیدگان خسته ام

که یاد چشمهای مهربان مه گرفته ات

مرا همیشه می کشد و باز زنده می کند

مرا همیشه می کشد و باز زنده می کند

نگاه می کنم تو را ز دور دست بی کران

میان این همه سکوت

درون قلب کوچکم

چه تار بود آسمان من

به انتظار یک سپیده دم

تمام لحظه های خویش را شمرده ام

برای دست های آسمانیت

تمام شعر های خویش را

در این سکوت و ظلمت نگاه ساده ام

برای تو نوشته ام

به انتظار بوده ام

به انتظار یک سپیده دم

چه خوب شد

چه خوب شد

سپید شد

سپید شد

تو آمدی

سپیده بر دمید

سپیده هم رسید

تمام آسمان زندگی سپید شد.

سلام

تصمیم گرفته بودم این وب رو تعطیل کنم دیگه روی به روز کردن نداشتم اما وقتی دیدم دوستان هنوز منتظر به روز شدن این وبلاگ هستند تصمیم گرفتم با یک عذرخواهی این وب رو احیا کنم

گزیده امروز>مهدی فرجی

می توانی بروی قصه و رویا بشوی
راهی دورترین نقطه ی دنیا بشوی

ساده نگذشتم از این عشق ، خودت می دانی
من زمینگیر شدم تا تو ، مبادا بشوی

آی ! مثل خوره این فکر عذابم می داد ؛
چوب ما را بخوری ، ورد زبان ها بشوی

من و تو مثل دو تا رود موازی بودیم
من که مرداب شدم ، کاش تو دریا بشوی

دانه ی برفی و آنقدر ظریفی که فقط
باید از این طرف شیشه تماشا بشوی

گره ی عشق تو را هیچ کسی باز نکرد
تو خودت خواسته بودی که معما بشوی

در جهانی که پر از  وامق و  مجنون شده است
می توانی عذرا باشی،  لیلا بشوی

می توانی فقط از زاویه ی یک لبخند
در دل سنگ ترین آدم ها جا بشوی

بعد از این، مرگ نفس های مرا می شمرد
فقط از این نگرانم که تو تنها بشوی.....

***************

هرقدر هم ساکت نشستن مشکلت باشد

 حرف دلت تا می توانی در دلت باشد

 یک عمر در گفتن دویدی، کوله بارت کو؟

 این سهم خیلی کم نباید حاصلت باشد

 حالا که اینقدر از تلاطم خسته ای برگرد

 اما اگر خاکی بخواهد ساحلت باشد!

 تا وقت مردن روی خوشبختی نمی بینی

 تا درد و رنج آغشته با آب و گلت باشد

 احساس غربت میکنی وقتیکه شوقی نیست

 حتی اگر یک عمر جایی منزلت باشد

 اصلا بگو کی در ازای شعر نان داده؟

 یا خنده ای٬ حرفی ...که شاید قابلت باشد

 از گفتنی ها با تو گفتم بعد از این بگذار

 دست خود دیوانه ات یا عاقلت باشد

 امروز و فردا میکنی؟ امروز یا فردا

 یکدفعه دیدی وقت مهر باطلت باشد

 بر شانه هایت باز دنبال چه میگردی؟

 انگیزه پرواز باید در دلت باشد...

***************

خوب و بد هر چه نوشتند به پای خودمان
انتخابی است که کردیم برای خودمان
این و آن هیچ مهم نیست چه فکری بکنند
غم نداریم بزرگ است خدای خودمان
بگذاریم که با فلسفه شان خوش باشند
خودمان آینه هستیم برای خودمان
ما دو رودیم که حالا سر دریا داریم
دو مسافر یله در آب و هوای خودمان
احتیاجی به در و دشت نداریم اگر
رو به هم باز شود پنجره های خودمان
من و تو با همه ی شهر تفاوت داریم
دیگران را نگذاریم به جای خودمان
دیگران هر چه که گفتند بگویند بیا
خودمان شعر بخوانیم برای خودمان

***************

دو چشمت از عسل لبریز و لب‌هایت شکر دارد

بیــــا، هرچند مـــی‌گــویند: شیرینـــی ضرر دارد

زدم دل را بـــه حافظ ، دیدم او امشب برای من -

"لبش می‌بوسم و در می‌کشم می" در نظر دارد

***

پریشان است و افسون و هوس در چشم او جمع است

پـــــری‌ رو از پـــــریده‌ رنگ آخــــر کِــــی خبـــــــــر دارد؟

اگر چه مثل نرگس نیست چشمش سخت بیمار است

کـمر چـــون مــــو ندارد او ، ولـــــی مــــو تـــا کمــر دارد

لبش شیرین و حرفش تلخ و چشمش مست و قلبش سنگ

درشت  و  نــــرم  را  آمیـــخته  با  خیــــــــــــــر  و  شــر  دارد

بــــه یـــاد اولین بیت از کتــــابِ خواجــــه افتادم

شروع عشق شیرین است، بعدش دردسر دارد

***************

خبر به دورترین نقطه‌ی جهان برسد

نخواست او به منِ خسته بی‌گمان برسد

شکنجه بیشتر از این که پیش چشم خودت

کسی که سهم تو باشد به دیگران برسد؟

چه می‌کنی اگر او را که خواستی یک عمر

به راحتی کسی از راه ناگهان برسد ...

رها کنی، برود، از دلت جدا باشد

به آنکه دوست‌ترش داشته ... به آن برسد

رها کنی بروند و دو تا پرنده شوند

خبر به دورترین نقطه‌ی جهان برسد

گلایه‌ای نکنی بغض خویش را بخوری

که هق هق تو مبادا به گوششان برسد

خدا کند که ... نه! نفرین نمی‌کنم که مباد

به او که عاشق او بوده‌ام زیان برسد

خدا کند فقط این عشق از سرم برود

خدا کند که فقط زود آن زمان برسد

**********************

بی‌تو اندیشیده‌ام کمتر به خیلی چیزها

می‌شوم بـی‌اعتنا دیگر به خیلی چیزها

تا چـه پیش آید برای من! نمی‌دانم هنوز...

دوری از تو می‌شود منجر به خیلی چیزها

غیرمعمولی‌ست رفتار من و شک کرده است

ـ

چند روزی می‌شود ـ مادر بــه خیلـی چیزها

نامـــه‌هایت، عکس‌هــایت، خاطرات کهنه‌ات

می‌زنند این‌جا به روحم ضربه، خیلی چیزها

هیچ حرفی نیست، دارم کم‌کم عادت می‌کنم

من بـــه این افکار زجرآور... بـــه خیلـی چیزها

می‌روم هرچند بعد از تو برایم هیچ‌چیز...

          بعدِ من اما تـــو راحت‌ تر به خیلی چیزها                 

**********************

 نوشته ام به دل شعر های غیر مجاز

که دوست دارمت ای آشنای غیر مجاز

هوا بد است ، بکش شیشه ی حسادت را

که دور باشد از این جا هوای غیر مجاز

به کوچه پا نگذاریم تا نفرمایند :

جدا شوند ز هم این دو تای غیر مجاز

دل است ، من به تو تجویز می کنم دیگر

مباد پک بزنی بر دوای غیر مجاز

تو را نگاه کنم هرچه روز تعطیل است

مرا ببر به همین سینمای غیر مجاز

تو صحنه های رمانتیک و جمله های قشنگ

که حفظ کرده ای از فیلم های غیر مجاز

زبان به کام بگیر و شبیه مردم باش

مباد دم بزنی از خدای غیر مجاز...

*********************

باران و چتر و شال و شنل بود و ما دو تا…

جوی و دو جفت چکمه و گِل بود و ما دو تا…

وقتی نگاه من به تو افتاد، سرنوشت

تصدیق گفته‌های «هِگِل» بود و ما دو تا…

روز قرارِ اوّل و میز و سکوت و چای

سنگینی هوای هتل بود و ما دو تا

افتاد روی میز ورق‌های سرنوشت

فنجان و فال و بی‌بی و دِل بود و ما دو تا

کم‌کم زمانه داشت به هم می‌رساندمان

در کوچه ساز و تمبک و کِل بود و ما دو تا…

تا آفتاب زد همه جا تار شد برام

دنیا چه‌قدر سرد و کسل بود و ما دو تا،

از خواب می‌پریم که این ماجرا فقط

یک آرزوی مانده به دِل بود و ما دو تا…

حسین خسروجردی نویسنده رمان تگرگ تاتار